Schemat badania obejmował dożylną infuzję CPHPC w celu obniżenia krążącego SAP, a następnie pojedyncze dożylne podanie w pełni humanizowanego przeciwciała monoklonalnego IgG1 anty-SAP. Wykazano uprzednio, że CPHPC ma akceptowalny profil skutków ubocznych u pacjentów z ogólnoustrojową amyloidozą4,4,9, a także u pacjentów z innymi stanami. CPHPC zazwyczaj podawano w dawce 20 mg na godzinę przez 3 dni, do czasu stężenie w surowicy zmniejszyło się ze średnich wartości (. SD) typowo obserwowanych u pacjentów z amyloidozą (30 . 8 mg na litr1,1,12) poniżej 2,0 mg na litr. Pierwsi dwaj pacjenci otrzymali 5 mg przeciwciała, minimalną dawkę, która została obliczona w celu wytworzenia kompleksów immunologicznych SAP-anty-SAP, które byłyby w nadmiarze przeciwciał w śladowym resztkowym krążącym SAP. Kolejni trzej pacjenci otrzymali mg na kilogram masy ciała, dwóch kolejnych pacjentów otrzymało 3 mg na kilogram, a następny pacjent otrzymał 10 mg na kilogram. W ostatnich siedmiu pacjentach określona dawka na pacjenta była oparta na zawartości SAP przed startem amyloidu, która została oszacowana za pomocą scyntygrafii 123I-SAP.8 Dawki 400 mg lub więcej podano w czasie 2 godzin; Pacjenci 14, 15 i 16 otrzymali dwie infuzje w dawce 300 mg, każda w ciągu 2 godzin, z 2 godzinną przerwą pomiędzy dawkami. Po infuzji przeciwciała, leczenie CPHPC kontynuowano jako wstrzyknięcie podskórne, typowo w dawce 60 mg trzy razy na dobę, w celu utrzymania zubożenia SAP aż stężenie krążącego przeciwciała anty-SAP spadło poniżej 300 ug na litr, proces, który wymagał 4 16 dni (ryc. S1 w dodatku uzupełniającym). Pacjentów monitorowano przez 42 dni po podaniu przeciwciała przed powrotem do rutynowego monitorowania. Badanie rozpoczęło się czerwca 2013 r. I zakończyło się 15 września 2014 r., Kiedy pacjent 16 ukończył badanie.
Oceny
Stan kliniczny pacjentów na początku badania udokumentowano za pomocą kompleksowych badań hematologicznych krwi żylnej, biochemicznych testów surowicy i testów biochemicznych oraz badania mikroskopowego moczu. Wyjściową dystrybucję amyloidu i obciążenie określano przy użyciu scyntygrafii 123I-SAP na całe ciało, 8 a obciążenie kategoryzowano zgodnie z intensywnością pobierania 123I-SAP w narządach i resztkowym sygnałem puli krwi w 24 godziny po znaczniku. iniekcja. Kategorie obciążenia amyloidem były następujące: małe (wyraźny pobór narządów, ale znaczny sygnał puli krwi), umiarkowane (bardziej intensywna lokalizacja narządów i zmniejszony sygnał puli krwi) i ciężkie (bardzo silna lokalizacja narządów z niewielką lub żadną pulą krwi czynność). Tomografia komputerowa CT (ang. CT) – pojedynczy foton emisyjny została przeprowadzona w celu ilościowego oznaczenia retencji znacznika narządu w 24 godzinie w proporcji wstrzykniętej dawki, a ta proporcja została wykorzystana jako dodatkowa miara zmian obciążenia amyloidem u poszczególnych pacjentów .13 Ekspansję pozakomórkowej objętości przez układowe złogi amyloidu mierzono za pomocą obrazowania rezonansem magnetycznym (MRI) w równowadze 14-16 wątroby, śledziony i serca. Sztywność wątroby jest znacznie zwiększona przez duże wątrobowe złogi amyloidowe; sztywność zmierzono przy użyciu przejściowej elastografii (FibroScan, Echosens) .17, 18 Funkcje serca, nerek i immunologiczne monitorowano pod kątem działań niepożądanych, w tym skutków tworzenia się kompleksu immunologicznego, podczas infuzji przeciwciała anty-SAP iw dniach zaraz potem, jak również w dniach 6, 14, 21 i 42
[przypisy: rumszewicz sailing, cadsis, rumszewicz sailing wesele ]