Ropień ten wychodzi prawie zawsze z końcowej części odbytnicy (pars analis recti), bądź na tle ostrej czy przewlekłej szczeliny, uszkodzenia nabłonka lub zakażenia krypty Morgagniego, bądź na tle zakażonych wewnętrznych lub zewnętrznych żylaków odbytu. Ropień toruje sobie powoli drogę w dół i przebija się w końcu na zewnątrz. Zakażeniu sprzyja obecność kału, niedostateczny odpływ wydzieliny z jamy ropnia wskutek skurczu zwieracza i szerzenie się zakażenia w obrębie luźnej, mało opornej tkanki dołu kulszowo-odbytniczego. Najlepszym środkiem zapobiegającym powstaniu przetoki odbytu jest wczesne otwarcie ropnia okołoodbytniczego, ścięcie brzegów skórnych rany, wycięcie przewlekłych szczelin odbytu oraz usunięcie wrzodziejących żylaków zewnętrznych odbytu. Według Mihigana i Morgana rozróżniamy kilka rodzajów przetok podług ich umiejscowienia w stosunku do zwieracza odbytu. [więcej w: wypadnięcie odbytnicy, sol z morza martwego, reh med ]
1 miesiąc ago
155 words